We mogen weer
We mogen weer. We, omdat ik weer samen met mijn Peruaanse trainingsmaatje Maria op het water sta. Mogen omdat het ook echt zo voelt. Natuurlijk was ik er na de Spelen even helemaal klaar mee, maar toch kriebelde het al snel weer.
Begin oktober vorig jaar stond ik voor het eerst na de Spelen in Tokyo weer op de plank. Gewoon lekker thuis in Nederland. Wel een andere plank overigens dan de afgelopen twaalf jaar. De RS:X plank is inmiddels definitief ingeruild voor een nieuwe plank, de iQFOiL plank. Een zogeheten foil plank. Een plank met een draagvleugel die ervoor zorgt dat ik niet langer door maar letterlijk over het water vlieg. Ook in november en begin december heb ik al heerlijk wat uren gemaakt. Samen met de mannen van de nationale selectie hebben we de zon opgezocht in Aruba.
Ik heb daar bewust niet te veel aandacht aan gegeven. Waarom? Omdat ik voor mezelf wilde voelen hoe ik erin stond. Geen druk van buiten. Geen lastige vragen over mijn toekomst. Ik wilde gewoon lekker varen.
Op het moment dat ik dit schrijf zit ik in Lanzarote. Playa Blanca, aan de zuidkant van het eiland om precies te zijn. Voor veel van de zeilers en surfers van Team Allianz deze winter de plek om ons voor te bereiden op het nieuwe seizoen. Een voor mij bijzonder seizoen.
Een nieuw seizoen in een nieuwe klasse aan het begin van een nieuwe Olympische cyclus. De komende drie jaar wil ik nog één keer alles geven op weg naar mijn derde Spelen. Waarom? Omdat ik hou van de sport.
En was er niet een spreekwoord dat zei driemaal is scheepsrecht?
Groetjes, Lilian
Foto: Richard Langdon / Watersportverbond






